O Operze

Karolina Chojnacka - Archiwista

HISTORIA OPERY WROCŁAWSKIEJ

SZTUKA OPEROWA WE WROCŁAWIU DO ROKU 1945

Sztuka operowa zawitała do Wrocławia bardzo wcześnie. Była ona obecna w życiu mieszkańców już od XVII wieku, kiedy to w mieście rozpoczął działalność miejscowy Ballhaus (Dom Zabaw). Został on otwarty przy dzisiejszej ulicy Jana Ewangelisty Purkyniego. Miejsce to często odwiedzały wędrowne zespoły, które jako pierwsze zapoznawały publiczność z nowinkami teatralnymi i operowymi. Nieco później, w 1653 roku  wystawiono w tamtym miejscu singspiel śląskiego poety Andreasa Gryphiusa – Majuma, który był głośno oklaskiwany przez zachwyconą wrocławską widownię. Najważniejsze znaczenie dla powstania tradycji operowych we Wrocławiu przyniosła dopiero dziewięcioletnia działalność (1725-1734) włoskiej trupy operowej kierowanej przez Antonio Bioniego i Daniela Treua. Utrzymywała ona stały kontakt z teatrami w odległej Bolonii i Wenecji oraz z samym Antoniem Vivaldim. Przedstawienia odbywały się codziennie, z wyłączeniem miesięcy letnich. Widzowie dzięki działalności grupy mogli za symboliczną opłatą obejrzeć spektakle operowe nie tylko wspomnianego już Antonia Vivaldiego, ale także Nicola Porpory i Georga Friedricha Händla.

W 1754 roku, u zbiegu obecnych ulic Oławskiej i Piotra Skargi, rozpoczęła się budowa nowego teatru potocznie nazywanego – „Kalte Asche”. Teatr na 485 miejsc prezentował przedstawienia operowe i baletowe oraz dramatyczne. Służył on miastu do roku 1841. Okres rozkwitu tej instytucji przypadł na koniec XVIII wieku, kiedy to jeszcze za życia Wolfganga Amadeusa Mozarta wystawiono w niej Uprowadzenie z Seraju (1787), a później także Don Giovanniego (1792). Następnie w jednym artystycznym sezonie 1794/1795 zaprezentowano aż trzy dzieła tego wybitnego wiedeńskiego kompozytora: Wesele Figara, Così fan tutte oraz Czarodziejski flet. W 1796 roku placówka otrzymała oficjalną nazwę Teatr Królewski we Wrocławiu, a dwa lata później jej gmach został powiększony. Widownia mieściła odtąd 700 miejsc, a scena została przebudowana, tak, aby lepiej prezentować cieszące się popularnością widowiska. Po modernizacji grano tam nowe opery kompozytorów włoskich: Gioacchino Rossiniego, Vincenzo Belliniego i Gaetano Donizettiego, francuskich: Daniela Aubera, Luigiego Cherubiniego, Christopha Willibalda Glucka i Giacomo Meyerbeera oraz utwory kompozytorów niemieckich: Ludwiga van Beethovena i Carla Marii von Webera. Prezentowanie najnowszych i muzycznie bardzo różnorodnych dzieł doprowadziło do tego, że Teatr Miejski stał się jedną z przodujących instytucji muzycznych w Niemczech. U progu XIX stulecia do rangi symbolu wysokiego statusu placówki urasta fakt objęcia stanowiska kapelmistrza we wrocławskim teatrze operowym przez wspomnianego wcześniej osiemnastoletniego Carla Marię von Webera – twórcę niemieckiej opery romantycznej. Swoją funkcję sprawował on w latach 1804-1806. Tuż przed swoim wyjazdem zagrał on tutejszej widowni uwerturę i chóralny fragment ze swojego dzieła Liczyrzepa.

W następnych latach daty wrocławskich premier niewiele odbiegały od pierwszych prezentacji na scenach europejskich wielu słynnych dzieł. Jedyną operę Beethovena – Fidelio, wystawiono we Wrocławiu już w 1816 roku, Cyrulika sewilskiego Rossiniego w 1821, w tym samym jeszcze roku (kilka miesięcy po premierze berlińskiej) wrocławianie obejrzeli Wolnego strzelca Webera. Deski pierwszego wrocławskiego teatru gościły w tym czasie największe muzyczne sławy, występowali tu między innymi: Niccolo Paganini, Clara Schumann, Alexander Dreyschok, Antonina Miklaszewska-Campi i Karol Lipiński. Zwieńczeniem ambicji mieszkańców dynamicznie rozwijającego się miasta było otwarcie w 1841 roku nowego okazałego gmachu teatru. Utrzymana w klasycystycznym stylu bryła wzniesiona była według projektu Carla Ferdinanda Langhansa. Obiekt ten miał niezwykle nowoczesną (jak na owe czasy), scenę i widownię na około 1600 miejsc. Poza przerwami spowodowanymi dwoma pożarami (w 1865 i 1871 roku) wrocławski teatr operowy prowadził regularną działalność do roku 1944, osiągając pozycję jednej z czołowych scen niemieckich. Za najważniejsze wydarzenia artystyczne w pierwszej fazie działalności uznano szczególnie prezentację przedstawienia Hugenoci Giacomo Meyerbeera z 1842 roku i spektaklu Faust Charles’a Gounoda z 1862 roku. Jednym z ulubionych kompozytorów wrocławian w tamtym okresie był Giuseppe Verdi: grano jego wszystkie najważniejsze dzieła: Nabucco, Trubadura, Ernani, Rigoletto, Aidę, Otella i Falstaffa. W 1869 roku w skomponowanej przez niego Traviacie wystąpiła gościnnie Désirée Artôt, której talent i kreacja sceniczna zostawiły ówczesną widownię pod ogromnym wrażeniem. 

***

Kolejnym z twórców, którego dzieła w nadodrzańskim mieście cieszyły się niesłabnącym powodzeniem był Richard Wagner. Tannhäuser – pierwsza z jego wystawionych we Wrocławiu sztuk, okazała się tak ogromnym sukcesem, że w premierowym sezonie zagrano ją aż 12 razy, W tym samym 1852 roku wystawiono jeszcze kolejne dzieło Wagnera Holender tułacz, zaś w kolejnych latach: Lohengrina (1854), Rienziego (1858) oraz Tristana i Izoldę (1888). Wielkim wydarzeniem było zrealizowanie w sezonie 1895/1896 przez zespół Teatru Miejskiego całej Wagnerowskiej tetralogii – Pierścień Nibelunga. Ogromna popularność wśród publiczności niemieckiego twórcy spowodowała, że każdy sezon począwszy od 1697 roku wieńczono spektaklami wagnerowskimi. Warto wspomnieć, że sam kompozytor gościł jako widz w Teatrze Miejskim w 1863 roku. Osobiście we wrocławskiej instytucji obecny był również Richard Strauss. Jego opera Salome miała tutejszą premierę zaraz po prapremierze drezdeńskiej (1906). Poziom zespołu Teatru Miejskiego zachwycił wówczas krytyków, którzy ocenili wrocławski spektakl nawet lepiej niż realizację z Drezna. Kolejnymi dziełami Straussa, które zaprezentowano były jego opery: Ariadna na Naxos (1917), Kobieta bez cienia (1920) oraz balety: Legenda o Józefie (1923) i Schlagobers (1924). Ponadto wiedeński kompozytor osobiście opracował dla Teatru Miejskiego w 1927 roku partyturę opery Christopha Willibalda Glucka Ifigenia na Taurydzie. Dużym zainteresowaniem w tamtym okresie cieszyły się również dzieła Charles’a Gounoda, Georges’a Bizeta, czy Giacomo Pucciniego. Warto pokreślić, że w artystycznych poszukiwaniach nie zapominano we Wrocławiu o twórcach ze wschodu. Właśnie tutaj odbyła się niemiecka premiera Borysa Godunowa Modesta Musorgskiego (1913), a także światowa premiera opery Eros i Psyche Ludomira Różyckiego (1917). Innymi słowiańskimi kompozytorami, których twórczość chętnie prezentowano w Teatrze Miejskim byli: Bedřich Smetana, Piotr Czajkowski, Igor Strawiński i  Aleksander Borodin. Oprócz wcześniej wspomnianych osób na scenie wrocławskiego teatru gościło wielu światowych artystów, by wspomnieć choćby takie nazwiska jak: Anton Rubinstein, Wilhelm Furtwängler, Pietro Mascagni, Ferenc Liszt, Henryk Wieniawski, Marcelina Sembrich-Kochańska, Erika Wedekind, Leo Slezak. Do udziału w przedstawieniach zapraszano również polskich śpiewaków, między innymi: Aleksandra Bandrowskiego, Felicję Kaszowską, Mariana Almę.

***

W 1938 roku Teatr Miejski zmienił swój status. Bogactwo operowego dorobku instytucji znalazło odbicie w jego nowej nazwie: Teatr Operowy - Breslauer Opernhaus. Rozpoczęta rok później wojna nie przeszkodziła w otwarciu nowego sezonu artystycznego, już 8 września 1939 roku spektaklem Tristan i Izolda Richarda Wagnera zainaugurowano kolejny okres działalności. Lata konfliktu nie miały wpływu na przedstawienia operowe, które odbywały się także z udziałem artystów zagranicznych. Jedynie czas walk o Festung Breslau przerwał ciągłość repertuarową opery.   

POLSKA SCENA OPEROWA WE WROCŁAWIU – OKRES 1945-1995

Powojenne dzieje polskiej sceny operowej we Wrocławiu rozpoczęły się 8 września 1945 roku przedstawieniem opery Halka Stanisława Moniuszki. Pierwsze dwa lata powojennej działalności instytucji były możliwe tylko dzięki indywidulanej inicjatywie Stanisława Drabika – pierwszego dyrektora. Początkowo działał on bez wsparcia władz miasta, które nie chciały uruchamiać teatru w zniszczonym mieście. Pierwsze dofinansowanie w zamian za występy opery w dolnośląskich miastach zaoferował dopiero Urząd Wojewódzki. Był to początek Dolnośląskiej Opery we Wrocławiu. Dzięki swojej tytanicznej pracy Drabik stworzył pierwszy stały zespół teatralny. Na początku od strony muzycznej wspierał jego działalność Stefan Syryłło wraz ze swoją polsko-niemiecką orkiestrą. W ciągu dwóch pierwszych sezonów w trudnych powojennych warunkach pod nadzorem Drabika powstało aż 10 premier i 2 wznowienia, między innymi oprócz wspomnianej „Halki”, zrealizował także Straszny dwór i Verbum nobile Stanisława Moniuszki; Cyrulika sewilskiego Gioacchino Rossiniego, Rigoletto i Traviatę Giuseppe Verdiego, a także Madame Butterfly Giacomo Pucciniego. 

Następcą Drabika został Kazimierz Wiłkomirski. Stanowisko dyrektora piastował on dwukrotnie w latach 1947-1949 i 1957-1960. W obu tych okresach starał się on zapoznać wrocławską publiczność z rzadko, lub w ogóle dotąd niegranymi w Polsce spektaklami. Podczas pierwszej kadencji zaprezentował Czarta i Kaśkę Antonína Dvořáka, a w drugiej: Giocondę Amilcare’a Ponchiellego, Fra Diavolo Daniela Aubera i Damę pikową Piotra Czajkowskiego. Przy konstruowaniu repertuaru nie zapominał także o dziełach rodzimych twórców – zespół Opery przygotował Legendy Bałtyku Feliksa Nowowiejskiego, Goplanę Władysława Żeleńskiego i Manru Ignacego Paderewskiego. W trakcie tej dyrekcji z wrocławską sceną związały się osoby, które przez wiele następnych lat kształtowały poziom artystyczny Opery Wrocławskiej. Zaangażowana została jako reżyserka Lia Rotbaum, a jako soliści: Zofia Konrad, Maria Tomczak, Danuta Paziukówna, Maria Bosko, Urszula Czaplarska, Tadeusz Prochowski i Janusz Zipser.  W 1949 roku dyrektorem został Jerzy Garda. Swoją kadencję rozpoczął od rozszerzenia zespołu solistów i przyjęcia na stanowisko scenografa Stanisława Jarockiego. Trzy z przygotowanych przez Gardę przedstawień zasługują na szczególne odnotowanie: Złoty kogucik Nikołaja Rimskiego-Korsakova, Paria Stanisława Moniuszki (w której dyrektor osobiście odgrywał rolę Dżaresa aż do swojej śmierci w 1951 roku) i Rigoletto Giuseppe Verdiego. Ostatni z wymienionych spektakli grano nieprzerwanie przez kolejne 20 lat. W czasie kadencji Jerzego Gardy zmienił się status Opery od 21 listopada 1949 roku funkcjonowała, jako Państwowa Opera we Wrocławiu.

Kolejnym dyrektorem został Adam Kopyciński. Obok nieco zapomnianego polskiego repertuaru jak Stara baśń Władysława Żeleńskiego i Pomsta Jontkowa Bolesława Wallek-Walewskiego prezentował on wrocławskim widzom współczesne opery i balety: Teodora Gentelmana Tadeusza Szeligowskiego i Pieśń o tęsknocie Adama Świerzyńskiego, a także Porwanie w Tiuturlistanie Jadwigi Szajny-Lewandowskiej. Wielkim sukcesem okazała się przygotowana pod jego okiem „Tosca” Giacomo Pucciniego, w reżyserii Lii Rotbaum, która grana była przez 22 lata. Jednak największym przebojem prowadzonej przez Kopycińskiego sceny była Madama Butterfly Pucciniego w reżyserii Adolfa Popławskiego. Spektakl aż przez 38 lat pozostawał na afiszu wrocławskiej instytucji. Ogromne wrażenie pozostawiły na widzach również ówczesne balety: Jezioro łabędzie Piotra Czajkowskiego w choreografii Stanisława Miszczyka, Dafnis i Chloe Maurice’a Ravela i Pietruszka Igora Strawińskiego w choreografii Henryka Tomaszewskiego. Produkcje te pozwoliły takim tancerzom jak Klara Kmitto, Barbara Goślińska, Bronisław Kropidłowski, Waldemar Karst i Henryk Sawicki stworzyć niezapomniane kreacje artystyczne. Podobnie jak Wiłkomirski, Adam Kopyciński sprawował funkcję dyrektora dwukrotnie od 1951 do 1953 i od 1961 do 1970 roku.

W sezonie 1953/1954 funkcję dyrektora objął Marian Kościelniak. W tym krótkim czasie zaprezentował on aż cztery premiery, które wyraźnie zapisały się na kartach historii teatru: Rodzinę Tarasa Dymitra Kabalewskiego – już nigdy później nie zagraną w Polsce, Jenufę Leoša Janáčeka, Hrabinę Stanisława Moniuszki i przedstawienie baletowe Fontanna w Bachczysaraju Borisa Asafiewa. Przez kolejne trzy sezony począwszy od 1954 roku Operą zawiadował Jerzy Sillich. Podczas jego kadencji Opera Wrocławska mogła pochwalić się najbogatszym w dzieła Stanisława Moniuszki repertuarem w Polsce. Wystawiano wówczas Halkę, Straszny dwór, Hrabinę, Parię, Verbum nobile, Flisa, Na kwaterunku, Widma i balet Bajka-Wspomnienie. Począwszy od 1970 aż do 1974 roku Operą kierował Bolesław Jankowski. Za jego kadencji z instytucją związały się dwie wybitne śpiewaczki Maria Łukasik i Agata Młynarska, a oblicze wrocławskiego baletu zmieniła nowo zaangażowana choreografka Teresa Kujawa. Przygotowała ona przedstawienia: Rzeźby mistrza Piotra Romualda Twardowskiego i Spartakusa Arama Chaczaturiana. Wielkim wydarzeniem było też zaprezentowanie po raz pierwszy w Polsce przedstawienia Porgy i Bess George’a Gershwina. W latach 1977-1982 funkcję dyrektora Sprawował Robert Satanowski. Wprowadził on do Wrocławskiej Opery bardzo różnorodny repertuar. Na kartach historii szczególnie zapisała się jego wersja Wesela Figara Wolfganga Amadeusa Mozarta z 1978 roku, doceniona za światowy poziom realizacji. Satanowski zaznajomił też, po raz pierwszy po wojnie, wrocławską publiczność operową z dziełami Giovanniego Battisty Pergolesiego, Antonia Vivaldiego i Josepha Haydna. Ogromny sukces w tym okresie przyniosła również realizacja opery kameralnej Manekiny stworzonej na podstawie prozy Brunona Schulza z muzyką skomponowaną przez Zbigniewa Rudzińskiego. Spektakl ten wielokrotnie był prezentowany nie tylko w Polsce, ale i za granicą.  Dyrekcję Eugeniusza Sąsiadka otwiera w 1982 roku jeszcze niegrana we Wrocławiu premiera Króla Rogera Karola Szymanowskiego. W jego kadencji trwającej do 1984 roku wartymi wspomnienia realizacjami były również: premiera Inge Henryka Czyża i organizacja Tygodnia Oper Włoskich. W ramach tego ostatniego wydarzenia zaprezentowano przed publicznością utwory Giacomo Pucciniego: Toskę Cyganerię, Madamę Butterfly oraz dzieła Giuseppe Verdiego: Traviatę, Bal maskowy i Don Carlosa. Uwieńczeniem jego kadencji była premiera Fausta Charles’a Gounoda.

Od 1984 do 1989 roku Operą Wrocławską kierował Wiktor Herzig. W tym czasie jednymi z najważniejszych wydarzeń były realizacje prapremier: Pierścień i róża Witolda Rudzińskiego i Antygony Ryszarda Bukowskiego. Powstała w tym okresie także nowa Halka Stanisława Moniuszki w reżyserii Marii Fołtyn uświetniająca 40-lecie Opery Wrocławskiej. W 1986 roku zaprezentowano przed wrocławską widownią spektakl przygotowany przez włoskich realizatorów Włoszka w Algierze Gioacchino Rossiniego. Jeszcze w tym samym roku odbyła się premiera rzadko wystawianego dzieła Edwarda Griega Peer Gynt opartego na dramacie Henrika Ibsena z choreografią Hanny Chojnackiej. W roku następnym publiczność zachwycał balet Ludomira Różyckiego Pan Twardowski z choreografią Witolda Grucy. Na dwa sezony artystyczne, począwszy od 1989 roku, stanowisko dyrektora objął Sławomir Pietras. Kontynuował on współpracę z Hanną Chojnacką, która zrealizowała spektakl Joaquína Rodrigo Flamenco – miłość i śmierć. Do współpracy dyrektor angażował znanych reżyserów: Adama Hanuszkiewicza, który przygotował kontrowersyjną wersję Traviaty Giuseppe Verdiego i Krzysztofa Kolbergera, który odpowiadał za premierę Krakowiaków i Górali Jana Stefaniego. W tym wodewilowym przedstawieniu udział wzięli Maryla Rodowicz, Danuta Rinn i Artur Żmijewski. Przez kolejne dwa sezony od 1991 do 1993 roku nad Wrocławską Operą sprawował pieczę Marek Rostecki. Jedną z przygotowanych przez niego premier była Madama Butterfly Giacomo Pucciniego, gdzie tytułową rolę odegrała Japonka Sotoko Yano. W jego dorobku warto odnotować również przygotowanie baletu Leonarda Bernsteina Msza i Trzy kroki stąd Mike’a Oldfielda w reżyserii Eweliny Sojeckiej. Rostockiemu Opera Wrocławska zawdzięcza pierwsze powojenne realizacje dzieł niemieckich mistrzów: Holendra tułacza Richarda Wagnera w wersji koncertowej i Wolnego strzelca Carla Marii Webera. W latach 1993-1995 funkcję dyrektora sprawował Mieczysław Dondajewski. Rozpoczął on swoją dyrekcję wystawieniem rzadko granej opery Camille’a Saint-Saënsa Samson i Dalila, gdzie wystąpiła Ewa Podleś i Pimpinione Georga Phillippa Telemanna w Auli Leopolda na Uniwersytecie Wrocławskim. Ponadto wznowił on Krakowiaków i Górali, a także doprowadził do realizacji w Operze Wrocławskiej Gwiazdy Zygmunta Krauzego, podczas ostatniej z wymienionych realizacji w pełni ujawnił się talent Jolanty Żmurko. Na karty historii instytucji na zawsze zapisała się również  inauguracja sezonu 1994, kiedy zaprezentowano Widma Stanisława Moniuszki w zabytkowych przestrzeniach Muzeum Architektury.  

OKRES 1995-2016

Od 1995 roku aż do 2016 roku Operą Wrocławską kierowała Ewa Michnik. W swoich repertuarowych poszukiwaniach często skłaniała się ona ku klasyce. Prezentowała często realizację dzieł m.in. Giuseppe Verdiego (Aida, Bal maskowy, Falstaff, Joanna d’Arc, Makbet, Nabucco, Otello, Requiem, Rigoletto i Traviata), opery Richarda Wagnera (jako pierwsza w Polsce zaprezentowała cały cykl Pierścień Nibelunga, a także przygotowała premiery Parsifala i Latającego Holendra), realizowała przedstawienia Wolfganga Amadeusa Mozarta (Così fan tutte,  Czarodziejski flet i Wesele Figara), spektakle Georgesa Bizeta (Carmen i Poławiacze pereł), Giacomo Pucciniego (Cyganeria, Madame Butterfly i Tosca), Jacques’a Offenbacha (Opowieści Hoffmanna) i Stanisława Moniuszki (Straszny dwór i Halka). Klasyka królowała także wśród baletów, prezentowano m.in. Jezioro łabędzie i Dziadka do orzechów Piotra Czajkowskiego, Kopciuszka oraz Romea i Julię Siergieja Prokofiewa, czy Don Kichota Ludwiga Minkusa.

***

Jednym z największych wyzwań było prowadzenie Opery Wrocławskiej podczas długoletniego remontu gmachu, który trwał od 1997 do 2006 roku. Przedstawienia zaczęły się wówczas odbywać w nietypowych miejscach, co bardzo często stanowiło dodatkowy atut prezentowanych widowisk. W Wytwórni Filmów Fabularnych można było obejrzeć Fausta Charles’a Gounda, Cyrulika sewilskiego Gioacchina Rossiniego i Rigoletto Giuseppe Verdiego. W IMPART-cie wystawiano m.in. balety: Kopciuszek Sergieja Prokofiewa, Paquitę Ludwiga Minkusa, Nostalgię Jana Sebastiana Bacha, i Tangos Astora Piazzoli. na scenie Teatru Współczesnego prezentowano Czarodziejski flet Mozarta, a w Hali Sportowej Akademii Medycznej Falstaffa Verdiego, zaś w krużgankach Muzeum Narodowego Wesele Figara Mozarta. Ważnymi realizacjami była również wielokrotnie powtarzana Tosca Pucciniego, której każdy akt rozgrywał się w innej lokalizacji i Requiem Verdiego, które wzorem średniowiecznych misteriów odegrano w Katedrze Marii Magdaleny. Inną konsekwencją długotrwałego remontu było organizowanie superprodukcji operowych. Realizowane one były głównie w obecnej Hali Stulecia, lub wystawiane w formie wielkich inscenizacji plenerowych. Zawsze prezentowano je przed wielotysięczną widownią. Superprodukcje olśniewały gigantycznymi dekoracjami, udziałem gwiazd europejskich i światowych scen operowych oraz  obecnością setek wykonawców, statystów i zwierząt. W roku 1997 i 2002 zrealizowano Aidę, w 1998 i 2005 roku Carmen, w 1999 i 2001 roku Nabucco, w 2000 i 2003 roku Trubadura, w 2001 i 2002 roku spektakl Carmina Burana, w 2001 roku Straszny dwór, następnie Skrzypka na dachu prezentowano dwa razy w 2002 (dach Galerii Dominikańskiej i Hala Ludowa) oraz w 2004, 2008, i 2013 roku (dziedziniec Zamku Topacz), w 2003 roku wystawiono Giocondę (Ostrów Tumski) oraz Złoto Renu, w 2004 roku Walkirię, w 2005 roku Zygfryda, w czerwcu 2006 roku Zmierzch bogów oraz całą wagnerowską tetralogię Pierścień Nibelunga w październiku 2006 roku. W roku 2007 zaprezentowano Borysa  Godunowa, a także Napój miłosny (Pergola), rok później Otella (Wyspa Piasek), natomiast w roku 2010 Turandot (Stadion Olimpijski); a w 2011 roku Kniazia Igora (Hala Stulecia), w 2012 roku Bal maskowy (Stadion Olimpijski), w 2013 roku Poławiaczy pereł, w 2014 roku zrealizowano Makbeta i „Rigoletto” (Zamek Topacz); w 2015 roku wystawiono Latającego Holendra (Pergola). Ukoronowaniem zapoczątkowanego przez Ewę Michnik cyklu, a także formą uczczenia 70. jubileuszowego sezonu Opery Wrocławskiej było wystawienie w 2016 roku widowiska Hiszpańska noc z Carmen – Zarzuela Show na Stadionie Wrocław.

***

Wytchnieniem od klasycznego repertuaru był jedyny w Polsce Festiwal Opery Współczesnej, który odbywał się co dwa lata począwszy od 2008 roku. Prezentowane były na nim spektakle własne oraz produkcje teatrów gościnnych. Zespół Opery Wrocławskiej przygotował m.in. takie tytuły, jak: Król Roger i Hagith Karola Szymanowskiego, Raj utracony Krzysztofa Pendereckiego, Legendy o Maryi Bohuslava Martinů, Matka czarnoskrzydłych snów Hanny Kulenty, czy La libertà chiama la libertà Eugeniusza Knapika, Pułapka Zygmunta Krauzego, a także Anioły w Ameryce Pétera Eötvösa. Innymi wartymi wspomnienia inicjatywami Ewy Michnik było zorganizowanie cyklu spektakli dla dzieci – Tajemnicze królestwo, oraz prezentowanie od 2013 roku koncertów z udziałem największych światowych śpiewaków operowych pod nazwą Gwiazdy Metropolitan Opera na scenie Opery Wrocławskiej.

OKRES 2016-2019

Od września 2016 roku do września 2019 roku funkcję dyrektora Opery Wrocławskiej sprawował Marcin Nałęcz-Niesiołowski. Jego działalność na czele dolnośląskiej instytucji zapoczątkowała premiera opery Trubadur Giuseppe Verdiego, dopełniająca weekend zamknięcia kadencji Wrocławia jako Europejskiej Stolicy Kultury. Kolejną z przygotowanych oper był Kopciuszek Gioacchino Rossiniego, Fidelio Ludwiga van Beethovena, Orfeusz i Eurydyka Christopha Willibalda Glucka (spektakl przygotowany we współpracy z Wrocławską Orkiestrą Barokową Narodowego Forum Muzyki), Kandyd Leonarda Bernsteina, I Capuleti e i Montecchi Vincenzo Belliniego oraz Don Giovanni Wolfganga Amadeusa Mozarta. Nie zapomniano także o arcydziełach polskiej sceny – Krakowiakach i Góralach Jana Stefaniego oraz premierach oper Stanisława Moniuszki: Halka i Widma uświetniających obchody 100-lecia Odzyskania przez Polskę Niepodległości i obchody Roku Moniuszkowskiego w Operze Wrocławskiej. Pod okiem Marcina Nałęcza-Niesiołowskiego wyraźnie wzrosło znaczenie sztuki baletowej. Miłośnicy tańca mogli obejrzeć realizację Famme Fatale, składającą się z "El amor brujo" Manuela de Falli i Carmen – Suity Rodiona Szczedrina, Requiem d-moll Wolfganga Amadeusa Mozarta, czy spektakl Wieczór Polski, gdzie artyści baletu zatańczyli do utworów Fryderyka Chopina i Wojciecha Kilara. W repertuarze nie zabrakło także realizacji z klasyki kanonu baletowego: Romea i Julii Sergieja Prokofiewa, Giselle Adolphe’a Adama, Gry w karty i Święta wiosny Strawińskiego, czy Dziadka do orzechów Piotra Czajkowskiego. 

***

Tworzono również liczne produkcje familijne jak W krainie czarodziejskiego fletu, na podstawie kompozycji Wolfganga Amadeusa Mozarta, balet Karnawał zwierząt Camille’a Saint-Saënsa, Pchłę szachrajkę Macieja Małeckiego, Najdzielniejszego z rycerzy Krzysztofa Pendereckiego i Yemayę – królową mórz Zygmunta Krauzego. Ponadto każdy z sezonów wieńczyły superprodukcje. Widzowie w Hali Stulecia mogli obejrzeć Fausta Charles’a Gounoda, a w kolejnych latach dzieła Giuseppe Verdiego Nabucco i Traviatę, prezentowane na placu Wolności. Wszystkie z tych realizacji w późniejszym czasie zostały przeniesione na scenę Opery Wrocławskiej.W repertuarze nadal były obecne koncerty gwiazd Metropolitan Opera. Publiczność mogła podziwiać na żywo Ramona Vargasa, Joannę Parisi, oraz René Pape. Wyjątkowymi wydarzeniami były także dwa występy w spektaklu Modesta Musorgskiego Borys Godunow solisty Teatru Bolszoj Mikhaila Kazakova. Kontynuowano również zapoczątkowany przez Ewę Michnik Festiwal Opery Współczesnej. Jego piątą edycję wzbogacono po raz pierwszy o dzieło baletowe. Publiczność festiwalowa obejrzała  Eufolię/Ambulo, gdzie choreografie przygotowano do muzyki Wojciecha Kilara, Henryka Mikołaja Góreckiego, Prasquala i Louisa Andriessena. Wyjątkową premierą operową zaprezentowaną podczas festiwalu był Immanuel Kant popularnego muzyka i kompozytora Leszka Możdżera. Nowością było, wprowadzenie cyklicznych wydarzeń: przedpremierowych koncertów kameralnych i akcji edukacyjnych Operowy Labirynt i Academia dell’Opera. Opera Wrocławska umożliwiała także rozwój młodym realizatorom, specjalnie dla choreografów zorganizowano inicjatywę Open Door w trakcie której, mogli oni zaprezentować swoje układy choreograficzne z artystami baletu Opery Wrocławskiej. 

OKRES 2019-2023

W listopadzie 2019 roku obowiązki dyrektorskie przejęła Ewa Koleszko. W tym czasie wydano publikację Stanisław Moniuszko w Operze Wrocławskiej zamykającą obchody 100-lecia Odzyskania Niepodległości i obchody Roku Moniuszkowskiego w Operze Wrocławskiej. Wystawiono wówczas premierę baletu Dziadek do orzechów – Opowieść wigilijna z muzyką Piotra Czajkowskiego i choreografią Youriego Vámosa, a także odbyło się wykonanie koncertowe operetki Księżniczka czardasza Emmericha Kálmána. Dalsze plany, w tym wystawienie nowej Carmen Georges’a Bizeta pokrzyżowała epidemia koronawirusa, która spowodowała czasowe zamknięcie Opery Wrocławskiej. Ponadto w czerwcu i lipcu 2020 roku zrealizowano nagranie dwóch oper kameralnych Benjamina Brittena – Piekielny piec ognisty i Rzekę krzyczących ptaków. Spektakle reżyserował Michał Znaniecki, który w swojej inscenizacji wykorzystał nie tylko przestrzeń sceny, ale także całe wnętrze widowni. Kierownictwo muzyczne nad produkcją objął Adam Banaszak.   

***

W lipcu 2020 roku nowym dyrektorem Opery Wrocławskiej została Halina Ołdakowska. Do pracy nad nową wizją Opery Wrocławskiej zaangażowała ona jednego z najbardziej rozpoznawalnych polskich solistów na świecie – Mariusza Kwietnia (jako dyrektora artystycznego) oraz wybitnego dyrygenta – Bassema Akikiego (jako dyrektora muzycznego). Zapowiedzią nowego okresu działalności instytucji były, cieszące się dużą popularnością, otwarte próby solistów, chóru i baletu na świeżym powietrzu, które gromadziły tłumy wrocławian przed budynkiem Opery Wrocławskiej. Nowy sezon 2020/2021 został zainaugurowany Galą Operową z udziałem największych sław scen operowych na świecie i w Polsce. Przed publicznością wystąpili Charles Castronovo, Lianna Haroutounian, Ekaterina Siurina, Piotr Buszewski, Monika Ledzion-Porczyńska, Remigiusz Łukomski, Szymon Mechliński, Arnold Rutkowski, Małgorzata Walewska i Joanna Zawartko. Trudny czas i obostrzenia nałożone na teatry w trakcie pandemii wymusiły, aby działalność artystyczna Opery Wrocławskiej w całości przeniosła się do sieci internetowej. Publiczność przed ekranami komputerów do tej pory mogła obejrzeć najpopularniejsze wśród melomanów dzieła Straszny dwór Stanisława Moniuszki i Cyganerię Giacomo Pucciniego. Specjalne wydarzenie – Sylwester z Operą Wrocławską uświetniło ostatnią noc 2020 roku. Widzowie mogli wówczas obejrzeć gwarantujące szampańską zabawę fragmenty z utworów tworzących kanon operowej literatury. Wirtualnie gościli na przyjęciu Violetty Valéry z Traviaty Verdiego, spędzali noc na ulicach Paryża w towarzystwie bohaterów Cyganerii Pucciniego i obserwowali perypetie Nemorina po wypiciu miłosnego napoju w operze Donizettiego. Do udziału w przedstawieniu zaproszono najlepszych artystów polskich scen operowych: Piotra Buszewskiego, Jerzego Butryna, Adrianę Farfecką, Grzegorza Szostaka i Adama Zarembę, a także znanych solistów Opery Wrocławskiej: Macieja Krzysztyniaka, Jakuba Michalskiego, Aleksandrę Opałę, Marię Rozynek-Banaszak, Łukasza Rosiaka, Tomasza Rudnickiego, Hannę Sosnowską i Aleksandra Zuchowicza. Orkiestrę w tym niezwykłym przedstawieniu poprowadzili dyrygenci – Bassem Akiki i Adam Banaszak. Niestety wraz z nowym rokiem ograniczenia nie zostały zawieszone i rozłąka z widzami na widowni Opery Wrocławskiej ciągle się wydłużała. Dla najmłodszych przygotowano cykl warsztatów przybliżających tajniki tańca i śpiewu Zimowy kwadrans muzyczny. Zaś Wytchnieniem dla starszych melomanów od pandemicznej codzienności były transmisje najpopularniejszych dzieł. W styczniu 2021 roku zrealizowano w formie streamingu Opowieści Hoffmanna Jacques’a Offenbacha (w roli Hoffmanna wystąpił Charles Castronovo, a Antonii Ekaterina Siurina) oraz Giselle Adolphe’a Adama.

***

W czerwcu 2021 roku zaproszono publiczność do gmachu na pierwszą premierę sezonu.  4 i 5 czerwca odbyły się dwa pierwsze spektakle Così fan tutte Mozarta. Podobnie jak Don Giovanniego również ten tytuł przygotowali południowoamerykańscy realizatorzy: reżyser – André Heller-Lopes, scenograf – Renato Theobaldo oraz kostiumografka – Sofía Di Nunzio. Spektakl przygotowano w ramach projektu Opera Młodych objętego patronatem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W weekend 9 i 10 października w Operze Wrocławskiej celebrowano 60-lecie twórczości Zygmunta Krauzego. Miłośnicy wybitnego kompozytora oglądali projekcję filmu Droga między nutami i koncertową wersję spektaklu Pułapka, a także spektakl opery dla dzieci Yemaya – królowa mórz. Przedstawienie Pułapki wpisywało się także w obchodzony w tym czasie Rok Tadeusza Różewicza.   

***

Bardzo ważna była premiera Wolnego strzelca, która była związana z inauguracją obchodów 180-lecia otwarcia gmachu operowego we Wrocławiu. Reżyserem spektaklu był Cezary Tomaszewski, który wprowadził postać narratora, przez co zmodyfikowana została formuła singspieglu. Scenografię stworzył Paweł Dobrzycki, a orkiestrę poprowadził Łukasz Borowicz. Podczas premiery w rolę Agaty wcielała się Aleksandra Kurzak, a Alec Carlson – tenor z RPA wystąpił w roli Maksa. Jako Kasper wystąpił Dariusz Machej, jako Kuno Jacek Jaskuła, w roli Kiliana wystąpił Łukasz Rosiak, a Szymon Mechliński kreował postać Otokara. Remigiusz Łukomski zagrał w podwójnej roli Samiela i Pustelnika. Dodatkową atrakcją przedstawienia był duch Carla Marii von Webera, który w formie hologramu, który ukazywał się na jednej z loży prosceniowych i zachęcał widzów do obejrzenia spektaklu. Wyjątkowym wydarzeniem były dwa koncerty Poszukiwacze zaginionych arii – koncert arii nieznanych 26 i 28 listopada, w których wystąpili Szymon Mechliński, Joanna Zawartko, Piotr Buszewski i Orkiestra Opery Wrocławskiej pod batuta Bassema Akikiego. Podczas wydarzenia nowe sceniczne życie odzyskały zapomniane utwory Franciszka Mireckiego, Adama Münchheimera, Henryka Jareckiego, Henryka Skirmuntta, Konstantego Gorskiego, Gabriela Rola-Rożnieckiego.

***

Premierą baletową sezonu 2021/2022 był Don Juan Christopha Willibalda Glucka. Choreografię do spektaklu przygotował Giorgio Madia, który wcześniej na wrocławskiej scenie przygotowywał Córkę źle strzeżoną i Coppelię. Spektakl pełen był oryginalnych pomysłów scenicznych: takich jak wykorzystanie ogromnego lustra, fragment z ucieczką z domu Donny Anny, szereg drzwi tworzących farsową scenę pościgu za tytułowym uwodzicielem czy spływająca na scenę ogromna suknia w końcowej fazie spektaklu. Scenografię przygotowała Cordelia Matthes, a kostiumy dobrze podkreślające charakter postaci Bruno Schwengl. W roli tytułowego Don Juana występował Łukasz Ożga, jako komiczny i sprawny Zanni zachwycał Kei Otsuka, a w roli Diabła Andrzej Malinowski. Premiera odbyła się 9 i 10 lutego i była przeniesieniem spektaklu z Komische Oper Berlin. 13 lutego 2022 roku kolejny raz publiczność mogła w naszym gmachu świętować dzień świętego Walentego, tym razem podczas koncertu Rossini – z miłością. Wydarzenie odbywało się w ramach projektu Opera młodych. Wzięli w nim udział Aleksandra Opała, Hubert Zapiór, Petr Nekoranec oraz Orkiestra Opery Wrocławskiej pod batutą Adama Banaszaka. 20 i 21 maja 2022 r. zaprezentowano ostatnie z dzieł duetu Mozart – da Ponte: Wesele Figara. Premierę znów reżyserował André Heller-Lopes a scenografię przygotował Renato Theobaldo. Premierę poprzedził koncert kameralny 15 maja w operowym foyer pn. Wieczór kawalerski Figara. Na zakończenie sezonu 25 i 26 czerwca 2022 r. wystawiono perłę francuskiej opery – Manon Jules’a Masseneta. Przygotowania reżyserii i scenografii, do tego praktycznie niegranego na scenach polskich dzieła, podjął się Waldemar Zawodziński, barwne kostiumy zaprojektowała Maria Balcerek, a choreografię opracowała Janina Niesobska. Głównym elementem dekoracji były otaczające scenę ściany z teatralnymi lożami. Niemi świadkowie dramatu życia tytułowej bohaterki.  Kierownictwo muzyczne nad spektaklem sprawował Bassem Akiki. W premierowych spektaklach w postać  Manon wcielały się Simona Mihai i Hanna Sosnowska-Bill, w Des Grieux Charles Castronovo i Eric Fenell, jako Lescaut występowali Szymon Mechliński i Mariusz Godlewski, a jako Hrabia des Grieux Grzegorz Szostak i Jakub Mechliński

***

Nowy sezon artystyczny 2022/2023 rozpoczęła 3 września Gala Inauguracyjna z udziałem Erwina Schrotta. Urugwajski solista zachwycił publiczność wykonaniem najważniejszych partii ze swojego repertuaru. Tego wieczoru można było usłyszeć fragmenty z Don Giovanniego Mozarta, Napoju miłosnego Donizettiego, Mocy przeznaczenia, Nieszporów sycylijskich, czy Don Carlosa Verdiego oraz Toski Pucciniego, ale także szerzej nieznane w Polsce fragmenty z opery-baletu Wiły Giacomo Pucciniego oraz opery Filemon i Baucis Charlesa Gounoda. Obok słynnego bas-barytona na scenie wystąpiły także solistki Opery Wrocławskiej: Jadwiga Postrożna i Maria Rozynek-Banaszak oraz Chór i Orkiestra Opery Wrocławskiej pod batutą Bassema Akikiego. W październiku odbyła się odkładana z powodu pandemii premiera Carmen Georges’a Bizeta.. Reżyserką spektaklu jest Maria Sartova, a autorem dość ascetycznej scenografii Damian Styrna, którego wizje plastycznie wspierały projekcje multimedialne Eliasza Styrny i reżyseria świateł Bogusława Palewicza. Atutem przedstawienia był balet przygotowany przez Małgorzatę Dzierżon i chór pod kierownictwem Anny Grabowskiej-Borys. Dynamicznie i z pazurem poprowadził orkiestrę Michał Klauza. Jako postać tytułowa występowała Monika Ledzion-Porczyńska, w partii Don José’go można było usłyszeć Giorgi Sturuę, a w partii jego rywala Escamillo Jerzego Butryna, publiczność zachwyciła młoda Gabriela Legun jako Micaëla. Prawdziwą gratką dla melomanów był występ 5 listopada podczas Koncertu Galowego Mariny Rebeki. Łotewska sopranistka zaprezentowała utwory z kręgu opery niemieckiej i włoskiej, z których część znalazła się na jej solowej płycie Essence. Nagrania w 2021 r. zostały zrealizowane wraz z Orkiestrą Opery Wrocławskiej pod batutą Marco Boemiego.  W dniu Święta Niepodległości 11 listopada w ramach koncertu patriotycznego – Śpiewnik domowy soliści, Chór, chór dziecięcy oraz laureaci III Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Antoniny Campi z Miklaszewiczów oraz uczestnicy programu Opera Młodych wykonali utwory z repertuaru moniuszkowskiego: oper Straszny dwór, Halka i Paria oraz Rokiczana i pieśni ze Śpiewnika domowego. 20 stycznia odbył się kolejny pokaz choreografii pod nową nazwą Żywioły. Projekt koordynowała kierowniczka baletu Małgorzata Dzierżon. W trakcie wieczoru zaprezentowano 11 nowych etiud scenicznych. Wydarzenie poprzedził Koncert kameralny młodych kompozytorów i instrumentalistów 17 grudnia podczas którego grano utwory studentów i absolwentów Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, do których powstało większość układów choreograficznych. Koncert i pokaz odbyły się w ramach programu Opera Młodych. Publiczność Opery stary rok pożegnała na Koncercie trzech tenorów. Podczas niego wystąpili: Rafał Bartmiński, Giorgi Sturua i Tadeusz Szlenkier, którzy pod batutą Adama Banaszaka wykonali tego wieczoru najsłynniejsze partie tenorowe.

OKRES 2023-2025

13 marca 2023 r. ze stanowiska dyrektora Opery Wrocławskiej została odwołana Halina Ołdakowska. Do czasu wyboru nowego dyrektora pełniącym te obowiązki została Izabela Kurc-Kuriata. Zmiany jednak nie przeszkodziły w prezentacji kolejnej premiery sezonu. 25 marca 2023 r. został wystawiony Tryptyk baletowy łączący różne estetyki  tańca i odległe stylowo utwory muzyczne. Pierwsza część Flight z choreografią Małgorzaty Dzierżon  do muzyki Somei Satoh i Kate Whitley utrzymana była w nowoczesnej konwencji. Druga do dobrze znanego Bolero Maurica Ravela z choreografią Meryl Tankard nawiązywała do teatru cieni. Część finałowa Elsa Canasta z choreografią Javiera de Frutos i do muzyki Cole’a Portera inspirowana autentyczna historią artystów baletu Diagilewa przedstawiona została za pomocą dźwięków zaczerpniętych z dawnych musicali. Premierę poprzedził koncert kameralny 19 marca, który przybliżał styl i klimat prezentowanych w tryptyku utworów.  21 czerwca powrócono do idei koncertów plenerowych przed gmachem Opery Wrocławskiej w ramach obchodów Święta Muzyki.

***

Z dniem 1 lipca 2023 r.  funkcję dyrektora Opery Wrocławskiej objął Tomasz Janczak. Teatrem kierował wraz z Michałem Znanieckim, pełniącym funkcję zastępcy dyrektora do spraw artystycznych. Z inicjatywy Michała Znanieckiego 24 sierpnia 2023 r. w Dzień Niepodległości Ukrainy we Wrocławiu pokazano spektakl Zaporożec nad Dunajem Semena Hułak-Artemowskiego w reżyserii Jolanty Denejko. Plenerowy pokaz zorganizowano na Wzgórzu Polskim obok Bastionu Ceglarskiego naprzeciwko Panoramy Racławickiej. W spektaklu wzięli udział specjalnie zaproszenie artyści z Ukrainy.

***

Nowy sezon artystyczny 2023/2024 rozpoczęła 2 września Gala Inauguracyjna. Podczas wieczoru z bardzo zróżnicowanym repertuarem wystąpili soliści Opery Wrocławskiej. Z powodu dużego zainteresowania publiczności koncert powtórzono jeszcze 10 września. 1 października odbyła się premiera Czarodziejskiego fletu w Breslau. Spektakl oparto na arcydziele W.A. Mozarta i libretcie Emmanuela Schikandera, a także wzbogacono je nowymi dialogami napisanymi przez Marka Krajewskiego – autora słynnej serii kryminałów o detektywie Eberhardzie Mocku. Właśnie ten bohater zostaje uwikłany w historię znaną z opery i rozpoczyna śledztwo w mrocznym i niebezpiecznym Wrocławiu lat 20. Reżyserem spektaklu był Michał Znaniecki, niepokojące dekoracje stworzył Luigi Scoglio, a plastyczną wizję dopełniła oprawa multimedialna Karoliny Jacewicz i światła Dariusza Albrychta. Kostiumy zaprojektowała Magdalena Dąbrowska. Ze względu na wyjątkową konwencję spektakl Czarodziejski flet w Breslau był przeznaczony dla widzów dorosłych. Nie zapomniano jednak o najmłodszych i 4 października młodzi melomani mogli zobaczyć pierwsze przedstawienie Odczarowanego fletu. Jest to spektakl familijny był oparty na Czarodziejskim flecie Mozarta z fabułą przedstawianą za pomocą perspektywy jednej z sześciu postaci: Papagena, Tamina, Papageny, Monostatosa, Królowej Nocy i Paminy. W każdym fragmencie były inne arie i inne fabularne wątki, dlatego żeby w pełni zrozumieć historię warto było wybrać się na wszystkie części spektaklu. Przy okazji premiery można było zaopatrzyć się w Paszport Młodego Melomana oraz karty z postaciami ze spektakli.  24 października w gmachu Opery wystąpił Jakub Józef Orliński w ramach trasy Beyond Tour wraz z orkiestrą Il Pomo d'Oro. 6 i 7 grudnia już po raz drugi w ramach projektu Żywioły publiczność mogła podziwiać 12 nowych choreografii stworzonych przez młodych twórców do muzyki w większości napisanej specjalnie na to wydarzenie przez studentów Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego. Sylwestra i Nowy Rok w Operze Wrocławskiej świętowano podczas gali Opera Italia. W trakcie wyreżyserowanego przez Waldemara Zawodzińskiego widowiska można było usłyszeć liczne pieśni neapolitańskie i fragmenty dzieł Rossiniego, Donizettiego, Offenbacha, Pucciniego, Leoncavallo, Mascagniego oraz Verdiego. Przed publicznością wystąpili Joanna Moskowicz, Barbara Bagińska, Katarzyna Haras, Elżbieta Kaczmarzyk-Janczak, Łukasz Gaj, Edward Kulczyk, Zdzisław Madej, Aleksander Zuchowicz, Jacek Jaskuła, Łukasz Motkowicz i Grzegorz Szostak. Orkiestrę poprowadził maestro Giorgio Croci.

***

1 marca na deski Opery Wrocławskiej powróciła opera kameralna Manekiny Zbigniewa Rudzińskiego na podstawie prozy Brunona Schulza. Dzieło to w naszym teatrze miało swoje prawykonanie w 1981 r. Reżyserką nowej wersji spektaklu była Kamila Siwińska, która zainspirowana zdjęciem z chasydzkiego wesela w Grodzisku nadała nową formę przedstawieniu. Orkiestrę Opery Wrocławskiej poprowadził Trajan Muryń. Spektakl prezentowano także przedpremierowo na zakończenie POLIN Music Festival w Warszawie 25 lutego.  18 i 19 maja odbyły się premierowe spektakle przezabawnej opery buffo Włoszka w Algierze Rossiniego w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego. W swojej pełnej inteligentnego humoru inscenizacji zadawał on pytania o wyobrażenia dotyczące kobiet i siłę kulturowych stereotypów. Orkiestra Opery Wrocławskiej zagrała pod batutą Georgiosa Balatsinosa. 22 maja 2024 r. w ramach trasy koncertowej Chopin Recitals wystąpił Garrick Ohlsson – zwycięzca Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego w 1970 r.  25 i 26 maja w Operze Wrocławskiej wystawiono Wesele Figara w reżyserii dyrektora Tomasza Janczaka, które stanowiło uroczyste zamknięcie obchodów 75-lecia Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Ostatnią premierą sezonu 2023/2024 (8 czerwca) był balet Napoli 1841 z choreografią Johana Kobborga, inspirowaną klasycznym baletem Augusta Bournonville’a . Produkcja ta przybliżała postać duńskiego twórcy baletów i wątki jego podróży do Neapolu, pod której wrażaniem stworzył swój najczęściej wystawiany balet. Muzykę do Napoli stworzyło aż czterech duńskich kompozytorów: Holger Paulli, Eduard Helsted, Niels Wilhelm Gade i Hans Christian Lumbye. Atmosferę kolorowego pełnego życia włoskiego miasta, ale i fantastycznego podwodnego świata z dzieła Bournonville’a za pomocą scenografii stworzył Otto Bubeníček. Muzycznie spektakl poprowadził Rafał Kaczmarczyk. W rolę słynnego dunskiego pedagoga tańca podczas premiery wcielał się Marcin Kupiński, a jego ulubionej tancerki Caroline Mizuno Toma.  21 czerwca ponownie w ramach Święta Muzyki wrocławianie mogli posłuchać solistów Opery Wrocławskiej śpiewających na koncercie plenerowym przed gmachem na Świdnickiej. W repertuarze oprócz fragmentów oper nie zabrakło utworów z najbardziej znanych musicali i operetek. Wydarzenie poprowadzili Jacek Jaskuła i Aleksander Zuchowicz.

***

Pierwszym wydarzeniem kolejnego sezonu artystycznego 2024/2025 był koncert symfoniczny – Opera Młodym, zorganizowany we współpracy ze Związkiem Artystów Wykonawców STOART, który odbył się 1 września. Podczas wydarzenia swoje umiejętności prezentował 16-letni utalentowany skrzypek Bartosz Olszewski. Orkiestrę Opery Wrocławskiej poprowadził Paweł Przytocki. 6, 7 i 8 września po raz kolejny odbyły się Gale Inauguracyjne, podczas których wystąpili artyści Opery Wrocławskiej. Pierwszą premierą sezonu 2024/2025 było Nabucco Giuseppe Verdiego. Spektakl w reżyserii dyrektora Tomasza Janczaka wystawiono po raz pierwszy 11 i 12 października. Scenografię zaprojektował Mariusz Napierała, a kostiumy Małgorzata Słoniowska utrzymane były one w klasycznej konwencji uzupełnionej nowymi technologiami. Inscenizacja miała pokazać jak aktualne jest libretto prezentujące walkę dobra ze złem i moc miłości i nienawiści. Orkiestra zagrała pod batutą Giorgio Croci. Podczas spektakli premierowych w roli Nabucca występowali Mikołaj Zalasiński i Leszek Skrla, jak Abigaille Karina Skrzeszewska i Jolanta Wagner, w roli Zachariasza Grzegorz Szostak i Szymon Kobyliński, a jako Fenena Jadwiga Postrożna i Barbara Bagińska. 18 października ze stanowiska dyrektora został odwołany Tomasz Janczak.

***

Pod koniec roku – 13 grudnia zaprezentowano prapremierę baletową Królowa Śniegu w choreografii Małgorzaty Dzierżon, do muzyki Maxa Richtera – przekomponowanego dzieła Antonio Vivaldiego Cztery pory roku (Recomposed by Max Richter: Vivaldi – The Four Seasons). Orkiestrę prowadził Rafał Kaczmarzyk. Bajkowe widowisko na podstawie baśni Hansa Christiana Andersena łączyło ze sobą współczesne i klasyczne techniki tańca wzbogacone dodatkowo o elementy akrobatyki. Scenografię i robiące wrażenie projekcje multimedialne stworzył Mikki Kunttu, a kostiumy Małgorzata Słoniowska. Podczas premiery w rolę Gerdy wcielała się Miho Okamura, w rolę Kaja David Oscar Blat, tytułową Królową Śniegu była Nonoka Miyamoto, Krukiem Daniel Agudo Gallardo, a Księżniczką i Księciem Phoebe Anderssen i Łukasz Ożga. Choreografia Małgorzaty Dzierżon została nagrodzona Arlekinem 2025 przyznawanym przez miasto Wrocław

***

• Stanisław Drabik (1945-1947)
• Kazimierz Wiłkomirski (1947-1949, 1957-1960)
• Jerzy Garda (1949-1951)
• Adam Kopyciński (1951-1953, 1961-1970)
• Marian Kościelniak (1953-1954)
• Jerzy Sillich (1954-1957)
• Bolesław Jankowski (1970-1974)
• Ludwig Mika (pełniący obowiązki 1975-1976)
• Robert Satanowski (1977-1982)
• Eugeniusz Sąsiadek (1982-1984)
• Wiktor Herzig (1984-1989)
• Sławomir Pietras (1989-1991)
• Marek Rostecki (1991-1993)
• Mieczysław Dondajewski (1993-1995)
• Ewa Michnik (1995-2016)
• Marcin Nałęcz-Niesiołowski (2016-2019)
• Ewa Koleszko (pełniąca obowiązki 2019-2020)
• Halina Ołdakowska (2020-2023)
• Izabela Kurc-Kuriata (pełniąca obowiązki 2023)
• Tomasz Janczak (2023-2024)
• Mirosława Kuczyńska-Wrzeszcz (pełniąca obowiązki 2024)
• Agnieszka Franków-Żelazny (2025 – obecnie)