W pierwszej wersji Carmen ujęta była w formę zbliżoną do opery komicznej, tzn. fragmenty śpiewane przeplatały się w niej z partiami mówionymi. (Dopiero po śmierci Bizeta przyjaciel jego, kompozytor E. Guiraud, opracował śpiewane recytatywy). Fakt ten, wg ówczesnego zwyczaju, zamykał jej drogę na scenę Wielkiej Opery paryskiej, premiera odbyć się więc musiała w Operze Komicznej.
Uczęszczająca tam publiczność gustowała raczej w lekkich, zabawnych komediach muzycznych i nie w smak jej było tragiczne zakończenie dzieła Bizeta - oto jeden z powodów chłodnego przyjęcia Carmen. Ważniejszą jednak przyczyną niechętnego początkowo stosunku publiczności i krytyków było śmiałe nowatorstwo treści. Bizet przełamał bowiem niepisaną tradycję nakazującą czerpać tematy do oper ze świata mitów i legend lub też z dawnych epok historycznych i z życia tzw. "wyższych sfer".
W miejsce konwencjonalnych, częstokroć pełnych sztucznego patosu postaci bohaterów wprowadził na scenę operową żywych, współczesnych ludzi - żołnierzy, przemytników i robotnice z fabryki cygar. [...] Z czasem jednak niezwykła barwność muzyki, jej żywiołowy temperament i swoisty "hiszpański" erotyzm, kunsztowność i elegancja faktury (kapitalny kwintet w II akcie), blask i efektowność w połączeniu ze znakomitym librettem, odniosły zdecydowane zwycięstwo, i dziś należy Carmen do najpopularniejszych dzieł w światowym repertuarze operowym. Muzyka Carmen zawiera najlepsze cechy stylu opery francuskiej, jakkolwiek nie jest pozbawiona także wpływów włoskich.
(Według „Przewodnika operowego” J. Kańskiego)
Opera w 4 aktach Libretto: Henry Meilhac i Ludovic HalĂŠvy wg Prospera MĂŠrimĂŠe Prapremiera: ParyĹź, 3 III 1875 Premiera polska: Warszawa, 1882
Scena - Hala Stulecia
Spektakl w oryginalnej wersji jÄzykowej z polskimi napisami