�redniowieczne pie�ni w inscenizacji Roberta Skolmowskiego ogl�da�o si� znakomicie, poniewa� spektakl by� od pocz�tku do ko�ca gruntownie przemy�lany. A nale�y wzi�� pod uwag�, �e Camina Burana to nie opera, w kt�rej wydarzenia s� jasno sprecyzowane, tylko trzycz�ciowy utw�r, zbudowany na wz�r kantaty, w kt�rym w�a�ciwie nie ma fabu�y, a akcj� kszta�tuj� ludzkie uczucia czy postawy. �redniowiecze w Carmina burana jest wielowymiarowe, cz�sto niedefiniowalne i nieodmiennie magiczne. Taki te� jest spektakl Opery Dolno�l�skiej.

Rozpoczyna go i zamyka, niczym klamr�, hymn O Fortuna. Na scenie obraca si� gigantyczne ko�o fortuny, na kt�rym widniej� wizerunki czterech stan�w, m.in. duchowego i kr�la, a tak�e zwyk�ego �miertelnika. Ko�o obraca si�, nieustannie nam przypominaj�c, �e w obliczu „z�ej i nie�yczliwej” Fortuny wszyscy jeste�my tacy sami – s�abi i bezbronni.

Inny nastr�j przynosi pierwsza cz�� dzie�a Orffa Veris latea faciem. Obserwujemy odej�cie gnu�nej zimy i nastanie budz�cej nadziej� wiosny. W ludziach odzywaj� si� t�umione instynkty i uczucia. Magiczny zwi�zek z przyrod�, uzale�nienie ludzkiego �ycia od p�r roku by� przecie� nieod��czn� cech� cz�owieka �redniowiecza.

Maj jest najbardziej niezwyk�y. W wiosce pojawiaj� si� kupcy, kusz�c drogimi i kolorowymi materia�ami m�ode dziewcz�ta, pragn�ce przypodoba� si� swoim ch�opcom. Tkaniny faluj� unoszone na wietrze, dziewcz�ce serca bij� szybciej. M�odzie� ta�czy rado�nie, otaczaj�c poet�, kt�ry przyby� na wozie z sianem i opiewa s�owami odnow� w przyrodzie. Na scenie dziewcz�ta i ch�opcy w coraz mocniejszych u�ciskach i gor�tszych poca�unkach wyra�aj� sobie mi�o��. Muzyka staje si� bardziej nami�tna, prymitywna, pulsuje.

Drug� cz�� zatytu�owan� In taberna czyli W gospodzie, rozpoczyna aria barytonowa. To m�ody m�czyzna, stoj�cy na pok�adzie statku, symbolu jego udr�czenia. Jego zmys�y bowiem zosta�y uwi�zione i wreszcie decyduje si� odda� w opiek� Wenerze, rozkoszy i trunkom. Znakomicie za�piewa� w tej partii Jacek Jasku�a.

Dziwi s�uchaczy kontrowersyjny tekst Carmina Burana. W �redniowieczu uczciwy cz�owiek powinien by� si� modli�, umartwia� i czeka� �mierci, nie za� marzy� o ziemskich nami�tno�ciach czy kierowa� si� nimi. Umartwia si� zreszt� w Carminie wcale nie cz�owiek, lecz �ab�d� (w tej partii dobry Tomasz Jedz), kt�ry widzi przed sob� tragiczn� perspektyw� bycia skonsumowanym.

Ponury nastr�j rozprasza pojawienie si� na scenie powozu, na kt�rym spoczywa anta�ek z winem. Na jego szczycie siedzi zadowolony z siebie opat. Znakomity w tej partii Bogus�aw Szynalski przypomina� poczciwego braciszka Tucka z Robin Hooda, do�� okr�g�ego, kt�ry nie stroni� od ziemskich uciech, towarzysz�c banitom z Sherwood. Cz�� ko�czy si� pijack� orgi�, kt�rej ofiarami zostaj� i nasz m�ody m�czyzna i opat, a tak�e m�odzi ludzie z wioski.

I oto o �wicie przychodzi opami�tanie w postaci dru�yny anio�k�w, �ywcem wyj�tych z obraz�w Rafaela. Co chyba najzabawniejsze, to w�a�nie one doprowadzaj� do szcz�liwego po��czenia Dziewczyny (znakomita Aleksandra Kurzak) i M�czyzny (Jacek Jasku�a). Po��danie znajduje swoje uj�cie w hymnie do Wenery.

�piewacy maj� w Carminie ma�e, ale do�� znacz�ce dla przebiegu akcji role. Aleksandra Kurzak wykona�a swoj� parti� znakomicie, podobnie Jacek Jasku�a w roli Poety i Apolla. Rubaszny i uroczy by� opat Bogus�awa Szynalskiego. Zapewne du�a w tym zas�uga dobrego nag�o�nienia. Chyba tym razem da�o si� na dwie godziny ujarzmi� akustyk� Hali Ludowej.

Orkiestra zosta�a umieszczona w samym �rodku sceny w specjalnym kanale, nieco wy�ej zasiad� ch�r, przebrany za drzewa i nieruchomy podczas spektaklu, co okaza�o si� bardzo trafnym pomys�em. Tadeusz Zathey, mimo �e Carmina Burana dyrygowa� po raz pierwszy, zebra� najwi�ksze brawa publiczno�ci za pieczo�owito�� wykonania i nastr�j. D�wi�k nie ucieka�, by� skupiony.

Zjawiskowe by�y wreszcie kostiumy – dowcipne i pomys�owe – oraz dekoracja. A z moich obserwacji – pe�nej sali i kolejek po bilety – wygl�da na to, �e bywanie na spektaklach w Hali Ludowej sta�o si� ju� niemal towarzyskim obowi�zkiem, a ich opuszczenie – powa�nym zaniedbaniem.

�redniowieczne pie�ni w inscenizacji Roberta Skolmowskiego ogl�da�o si� znakomicie, poniewa� spektakl by� od pocz�tku do ko�ca gruntownie przemy�lany. A nale�y wzi�� pod uwag�, �e Camina Burana to nie opera, w kt�rej wydarzenia s� jasno sprecyzowane, tylko trzycz�ciowy utw�r, zbudowany na wz�r kantaty, w kt�rym w�a�ciwie nie ma fabu�y, a akcj� kszta�tuj� ludzkie uczucia czy postawy. �redniowiecze w Carmina burana jest wielowymiarowe, cz�sto niedefiniowalne i nieodmiennie magiczne. Taki te� jest spektakl Opery Dolno�l�skiej.

Rozpoczyna go i zamyka, niczym klamr�, hymn O Fortuna. Na scenie obraca si� gigantyczne ko�o fortuny, na kt�rym widniej� wizerunki czterech stan�w, m.in. duchowego i kr�la, a tak�e zwyk�ego �miertelnika. Ko�o obraca si�, nieustannie nam przypominaj�c, �e w obliczu „z�ej i nie�yczliwej” Fortuny wszyscy jeste�my tacy sami – s�abi i bezbronni.

Inny nastr�j przynosi pierwsza cz�� dzie�a Orffa Veris latea faciem. Obserwujemy odej�cie gnu�nej zimy i nastanie budz�cej nadziej� wiosny. W ludziach odzywaj� si� t�umione instynkty i uczucia. Magiczny zwi�zek z przyrod�, uzale�nienie ludzkiego �ycia od p�r roku by� przecie� nieod��czn� cech� cz�owieka �redniowiecza.

Maj jest najbardziej niezwyk�y. W wiosce pojawiaj� si� kupcy, kusz�c drogimi i kolorowymi materia�ami m�ode dziewcz�ta, pragn�ce przypodoba� si� swoim ch�opcom. Tkaniny faluj� unoszone na wietrze, dziewcz�ce serca bij� szybciej. M�odzie� ta�czy rado�nie, otaczaj�c poet�, kt�ry przyby� na wozie z sianem i opiewa s�owami odnow� w przyrodzie. Na scenie dziewcz�ta i ch�opcy w coraz mocniejszych u�ciskach i gor�tszych poca�unkach wyra�aj� sobie mi�o��. Muzyka staje si� bardziej nami�tna, prymitywna, pulsuje.

Drug� cz�� zatytu�owan� In taberna czyli W gospodzie, rozpoczyna aria barytonowa. To m�ody m�czyzna, stoj�cy na pok�adzie statku, symbolu jego udr�czenia. Jego zmys�y bowiem zosta�y uwi�zione i wreszcie decyduje si� odda� w opiek� Wenerze, rozkoszy i trunkom. Znakomicie za�piewa� w tej partii Jacek Jasku�a.

Dziwi s�uchaczy kontrowersyjny tekst Carmina Burana. W �redniowieczu uczciwy cz�owiek powinien by� si� modli�, umartwia� i czeka� �mierci, nie za� marzy� o ziemskich nami�tno�ciach czy kierowa� si� nimi. Umartwia si� zreszt� w Carminie wcale nie cz�owiek, lecz �ab�d� (w tej partii dobry Tomasz Jedz), kt�ry widzi przed sob� tragiczn� perspektyw� bycia skonsumowanym.

Ponury nastr�j rozprasza pojawienie si� na scenie powozu, na kt�rym spoczywa anta�ek z winem. Na jego szczycie siedzi zadowolony z siebie opat. Znakomity w tej partii Bogus�aw Szynalski przypomina� poczciwego braciszka Tucka z Robin Hooda, do�� okr�g�ego, kt�ry nie stroni� od ziemskich uciech, towarzysz�c banitom z Sherwood. Cz�� ko�czy si� pijack� orgi�, kt�rej ofiarami zostaj� i nasz m�ody m�czyzna i opat, a tak�e m�odzi ludzie z wioski.

I oto o �wicie przychodzi opami�tanie w postaci dru�yny anio�k�w, �ywcem wyj�tych z obraz�w Rafaela. Co chyba najzabawniejsze, to w�a�nie one doprowadzaj� do szcz�liwego po��czenia Dziewczyny (znakomita Aleksandra Kurzak) i M�czyzny (Jacek Jasku�a). Po��danie znajduje swoje uj�cie w hymnie do Wenery.

�piewacy maj� w Carminie ma�e, ale do�� znacz�ce dla przebiegu akcji role. Aleksandra Kurzak wykona�a swoj� parti� znakomicie, podobnie Jacek Jasku�a w roli Poety i Apolla. Rubaszny i uroczy by� opat Bogus�awa Szynalskiego. Zapewne du�a w tym zas�uga dobrego nag�o�nienia. Chyba tym razem da�o si� na dwie godziny ujarzmi� akustyk� Hali Ludowej.

Orkiestra zosta�a umieszczona w samym �rodku sceny w specjalnym kanale, nieco wy�ej zasiad� ch�r, przebrany za drzewa i nieruchomy podczas spektaklu, co okaza�o si� bardzo trafnym pomys�em. Tadeusz Zathey, mimo �e Carmina Burana dyrygowa� po raz pierwszy, zebra� najwi�ksze brawa publiczno�ci za pieczo�owito�� wykonania i nastr�j. D�wi�k nie ucieka�, by� skupiony.

Zjawiskowe by�y wreszcie kostiumy – dowcipne i pomys�owe – oraz dekoracja. A z moich obserwacji – pe�nej sali i kolejek po bilety – wygl�da na to, �e bywanie na spektaklach w Hali Ludowej sta�o si� ju� niemal towarzyskim obowi�zkiem, a ich opuszczenie – powa�nym zaniedbaniem.